Pokaz w ramach Nocy Kin Studyjnych 20. kwietnia Wejściówki do odebrania w kasie kina
Fabelmanowie to osobista, mocno autobiograficzna opowieść Stevena Spielberga o dorastaniu w powojennej rzeczywistości USA.
To historia o żyjącym w odosobnieniu chłopcu, Sammym Fabelmanie (Gabriel LaBelle), który dopiero definiuje swoje marzenia i podąża za nimi. Mocno formującym doświadczeniem jest dla niego odkrywanie kina, które zainteresuje go nie tylko z perspektywy widza, lecz także twórcy. I choć Sammy’ego wychowują kreatywni rodzice: pianistka Mitzi (Michelle Williams) i naukowiec Burt (Paul Dano), czasem ich wizje świata mocno się różnią.
Steven Spielberg zawarł w Fabelmanach cząstkę własnych wspomnień z dzieciństwa, relacje z rodzicami i opowiada o swojej pasji do kina, którą rozwijał od dzieciństwa. Film chciał zrealizować od dawna, ale potrzebował blisko szesnastu lat, by przepracować wspomnienia i przekuć je w scenariusz historii o dorastaniu.

Pokaz 23. kwietnia w ramach Dyskusyjnego Klubu Filmowego

Kameralne studium psychologiczne, poetycka opowieść o samotności, a jednocześnie zbiorowy portret Polaków końca lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Dwoje przypadkowych podróżnych spotyka się w przedziale sypialnym. Subtelna gra ich emocji – od wzajemnej niechęci do pozbawionej perspektyw bliskości – rozgrywa się na tle stłoczonego w pociągu ludzkiego mikrokosmosu.
Pomysł na film podsunęło życie: Jerzy Kawalerowicz jechał kiedyś nad morze w damskim przedziale sypialnym z przeżywającą kryzys kobietą, która przez noc opowiedziała mu historię swojego życia. Reżyser, szukając najlepszego sposobu na filmową wersję tej opowieści, postanowił umieścić niemal całą akcję w pociągu. Trwa ona tyle, ile kurs nocnego ekspresu na Hel, a bohaterami są stłoczeni w jego ciasnych wnętrzach pasażerowie. Widz wie o nich tylko tyle, ile dowiedzieć się można o przypadkowych towarzyszach podróży – znudzona małżonkiem kokietka uwodzi kogo może, były więzień obozu koncentracyjnego walczy z bezsennością, stare kobiety jadą na pielgrzymkę, wakacyjny podrywacz poluje na zdobycz. Punktem zwrotnym wydaje się moment pojawienia się milicji i informacja, że w pociągu znajduje się morderca…

People with personal crises meet in the compartment of a night express train. After some initial misunderstandings, a feeling is born. In the middle of the journey (the) police enter the train looking for a murder suspect. The murderer flees into the dark of the night. The passengers rush after him, planning but ultimately failing to lynch him. The coincidental meeting with the killer awakens their lowest instincts, blinding them to his personal tragedy.
A close look into the psychology of people spending the night together in the compartment of a sleeping car, who focus so much on their own problems that they confine themselves to inner loneliness.

Pokaz w ramach Nocy Kin Studyjnych 20. kwietnia Wejściówki do odebrania w kasie kina
Zdobywca Nagrody Specjalnej Jury na festiwalu w Wenecji, film zrealizowany w tajemnicy przed irańskimi władzami. Jego twórca, Jafar Panahi, brawurowo i ze swadą poruszając się po dobrze sobie znanym pograniczu fikcji i dokumentu, opowiada o reżyserze (w tej roli sam Panahi), który zaszywa się na prowincji, by stąd nadzorować projekt do którego zdjęcia powstają w pobliskiej Turcji. Wierzy, że z dala od Teheranu zdoła schronić się przed czujnym okiem władzy, ale to życzeniowe myślenie nie wytrzymuje jednak konfrontacji z rzeczywistością. Atmosfera wokół jego zaangażowanego politycznie melodramatu staje się coraz bardziej napięta, na domiar złego niepokój udziela się także mieszkańcom goszczącej reżysera wioski. Na zakurzonych uliczkach groza spotyka absurd, a najlepszą bronią przed tytułowymi niedźwiedziami – których nikt nie widział, lecz wszyscy się ich boją – okazuje się czarny humor. Jafar Panahi, do niedawna więzień reżimu, podejmuje trudne tematy z lekkością i swadą artysty, który doświadczając opresji, pozostaje wewnętrznie wolny.

Koniec lat 30. na Podhalu. Utalentowany taternik, potomek znakomitego góralskiego rodu Jędrek Zawrat lubi życie na krawędzi. Gdy się wspina, wybiera najtrudniejsze drogi, gdy kocha gotów jest poświęcić wszystko. Jego wybranką jest piękna Bronka. Jednak na skutek rodzinnej decyzji ręka dziewczyny zostaje oddana starszemu z braci Zawratów, statecznemu i poważnemu Maćkowi. Dumny Jędrek porzuca rodzinne strony, by szukać zapomnienia wśród krakowskiej bohemy. Na swojej drodze spotyka niemieckiego naukowca i alpinistę Wolframa, który głosi teorię, w myśl której Górale pochodzą od starogermańskiego plemienia Pragotów. Gdy wybucha wojna, Niemcy oferują mieszkańcom Podhala współpracę. Maciej Zawrat wspierany przez wiele wybitnych rodów, zdecydowanie odrzuca tę propozycję. Jednak przekonany przez Wolframa Jędrek, mając nadzieję na odzyskanie ukochanej i ocalenie swojej społeczności przed wojenną zagładą, podejmuje współpracę. Jędrek i Maciej uwikłani w historię, zmuszeni do najtrudniejszych wyborów, kochający tę samą kobietę, staną po przeciwnych stronach sporu, który zdecyduje nie tylko o ich osobistych losach, ale o przyszłości całego regionu.

Pokaz przedpremierowy 4 kwietnia, a w stałym repertuarze od 12. kwietnia

Nowy film twórcy „Lisbon Story" i „Nieba nad Berlinem" to medytacja nad prostotą i pięknem życia. W „Perfect Days" Wim Wenders opowiada historię japońskiego everymana, dla którego każdy dzień wypełniony jest czynnościami składającymi się na poezję codzienności.

Mieszkający we współczesnym Tokio Hirayama (w tej roli fantastyczny Kōji Yakusho, nagrodzony za swoją rolę na festiwalu w Cannes) to człowiek małomówny i zamknięty w sobie, jednak przepełniony miłością do świata i innych. Podążając za bohaterem, odkrywamy kolejne rytuały, w które angażuje się on z całkowitym oddaniem. Z czasem nawet prozaiczna praca Hirayamy, porządkującego miejskie toalety (każda jest architektonicznym arcydziełem), okazuje się niezwykłym ceremoniałem.

Ścieżką dźwiękową jego życia stają się harmonijne dźwięki tokijskiej ulicy oraz utwory w wykonaniu The Velvet Underground, Lou Reeda, Patti Smith i Niny Simone. Film Wendersa to uzdrawiające kino zmieniające codzienność w magię.

Na ekranie od 5. kwietnia

Szkoła magicznych zwierząt ma już 250 lat! Z tej okazji uczniowie w pocie czoła szykują jubileuszowy musical. Przygotowania zakłóca incydent, który może doprowadzić do zamknięcia szkoły. Ida i przyjaciele wraz z mówiącymi ludzkim głosem zwierzętami stoją przed nie lada wyzwaniem!

W szkole magicznych zwierząt nigdy nie jest nudno! Klasa Idy wita nowe zwierzęta: niesfornego pingwina i pomocnego, ale nieśmiałego kameleona. Z okazji zbliżającej się 250. rocznicy założenia szkoły uczniowie chcą przygotować spektakl opowiadający o jej początkach. Niestety, nie wszystko idzie im kolorowo. Dyrektor szkoły ma własny pomysł na historię przedstawienia, a wybór głównej aktorki budzi dużo emocji. Czy musical zakończy się sukcesem? Jakby tego było mało, ktoś co noc rozkopuje szkolne podwórko, co może doprowadzić do zamknięcia szkoły. Katastrofa wisi na włosku… Magiczne zwierzęta pomogą rozwiązać tę zagadkę!

„Szkoła magicznych zwierząt. Tajemnica szkolnego podwórka” to wyczekiwana kontynuacja hitu na podstawie książek Margit Auer. Ta oryginalna i przezabawna historia zachwyci wszystkich fanów magii i wciągających zagadek!

Pokaz przedpremierowy 3 kwietnia, a w stałym repertuarze od 19. kwietnia
Prezentowany w Cannes portret niemieckiego artysty Anselma Kiefera jest jak jego wielkoformatowe rzeźby – choć monumentalny, nie porzuca ludzkiej perspektywy. I nie jest to na pewno klasyczny dokument z „gadającymi głowami”. Po pamiętnej Pinie Wim Wenders proponuje kolejne immersyjne doświadczenie filmowe, dzięki któremu możemy wkroczyć do świata twórcy i jego dzieł. Fabularyzowane sceny, materiały archiwalne i zrealizowane w 3D ujęcia z gigantycznej pracowni składają się na zniuansowany obraz człowieka walczącego z powojenną zbiorową amnezją. Urodzony w 1945 roku Kiefer, uczeń Josepha Beuysa – na początku kariery przez niektórych uznawany za zwykłego prowokatora, a nawet sympatyka nazizmu – upominał się w swoich pracach o pamięć trudnej przeszłości Niemiec, tak jak Heinrich B öll w literaturze. Wenders wędruje z kamerą po wielohektarowym terenie we francuskim Barjac – studiu artystycznym, a zarazem ulegającej entropii wystawie. Budowanie i rozpad, mit i konkret, świadectwo i zanik – te fascynacje widać w tworzonych przez Kiefera obiektach: kilkupiętrowych betonowych wieżach czy podziemnych tunelach. Jednocześnie reżyser pozwala sobie na czuły filmowy gest – spotkanie małego Anselma (w tej roli kuzyn Wendersa) z cenionym artystą.

Na ekranie od 12. kwietnia
Napędzane adrenaliną i trzymające w napięciu kino akcji osadzone w niedalekiej przyszłości, kiedy podzielona Ameryka zmierza ku dziejowej katastrofie.
Stany Zjednoczone balansują na krawędzi upadku. Skorumpowany prezydent wzywa obywateli do walki przeciwko „sojuszowi z Florydy i zachodnim siłom Teksasu i Kalifornii”. Fotografka wojenna Lee (Kirsten Dunst) wraz z grupą dziennikarzy próbuje dostać się do Waszyngtonu, będącego epicentrum dramatycznych wydarzeń, by przeprowadzić ostatni wywiad z prezydentem. W tej misji towarzyszy im ambitna, lecz niedoświadczona dziennikarka Jessie (Cailee Spaeny). Lee, mimo początkowej niechęci, zostaje jej mentorką.
Garland stworzył nowy rodzaj amerykańskiego filmu wojennego: to nie jest tylko przerażająca wizja jutra, to również szczery do bólu obraz prawdziwej wojny.
W obsadzie filmu oprócz Kirsten Dunst („Psie pazury”, „Na pokuszenie”) znaleźli się Cailee Spaeny („Priscilla”), Wagner Moura („Narcos”), Stephen McKinley Henderson („Diuna”) oraz Jesse Plemons („Czas krwawego księżyca”).

Na ekranie od 5. kwietnia

Opowieść o Anieli Wesoły. Prowadziła zwyczajne życie – dorastanie w małym miasteczku, praca, miłość, ślub, rodzina. Jednak nigdy nie mogła być w pełni sobą – Aniela urodziła się w męskim ciele. Jakich dokona wyborów? Czy będzie gotowa poświęcić wszystko, by móc żyć normalnie i bez strachu?
Historia jej drogi do korekty płci to inspirująca, trudna i zarazem czuła opowieść o walce o siebie, trudach rodzicielstwa, skomplikowanych relacjach z rodziną i otoczeniem, ale też o pięknie prawdziwej bliskości.

Na ekranie od 2 kwietnia

„Bękart” to zrealizowany z niezwykłym rozmachem najnowszy film Nikolaja Arcela („Kochanek królowej”) z Madsem Mikkelsenem w roli głównej. Autorami scenariusza są Arcel i Anders Thomas Jensen („Jabłka Adama”, „Jeźdźcy sprawiedliwości”).
Jest 1755 rok. Ludvig Kahlen (Mads Mikkelsen), pochodzący z nieprawego łoża były żołnierz, wyrusza na podbój jałowych i surowych wrzosowisk, mając przed sobą jeden cel – założyć na nich kolonię w imieniu króla, w zamian za obiecany przez duńskiego władcę tytuł szlachecki. Na drodze staje mu bezwzględny i pełen pogardy szlachcic Frederik de Schinkel, który nie zamierza oddać ziemi, uważając ją za swoją.
Kiedy Kahlen zatrudnia do pomocy zbiegłą z dworu de Schinkela dwójkę służących, Ann Barbarę (Amanda Collin) i jej męża, gotowy do aktów największego okrucieństwa szlachcic poprzysięga zemstę.
„Bękart” to porywająca historia o dumnym mężczyźnie targanym namiętnościami, o jego wielkich marzeniach i jeszcze większym poświęceniu, oraz o kobiecie, która staje się jego sprzymierzeńcem w walce ze złem, śmiercią i potępieniem.

Ta wyjątkowa forma pozwala jednej z najbardziej uznanych reżyserek współczesnego kina (to jej druga nominacja do Oscara), Kaouther Ben Hani, zanurkować głęboko w temacie, który został zbanalizowany przez media. Bohaterką jest Olfa (we własnej osobie, ale czasem zastępowana na ekranie przez aktorkę), matka czterech córek. Dwie najmłodsze występują w filmie, zniknięcie dwóch najstarszych (wcielają się w nie aktorki) jest tematem pasjonującego „śledztwa”, które prowadzi aż do jednej z najniebezpieczniejszych organizacji terrorystycznych na świecie – tzw. Państwa Islamskiego.

Ben Hania – podobnie jak Deniz Gamze Ergüven, autorka obsypanego nagrodami Mustanga – tropi siłę problematycznego międzypokoleniowego kobiecego przekazu, wydobywa na światło dzienne powszechnie akceptowaną domową i systemową przemoc, punktuje sposób, w jaki pozornie odległe przemiany polityczne kształtują los jednostek. Poruszające, niekiedy konfrontacyjne, z pewnością prowokacyjne i szalenie odważne Cztery córki są również wyznaniem wiary w siłę, wytrwałość i solidarność kobiet. Od Tunezji dzielą nas setki kilometrów, jednak film Ben Hani wybrzmiewa zaskakująco aktualnie również w Polsce.

Pokaz w ramach Nocy Kin Studyjnych 20. kwietnia Wejściówki do odebrania w kasie kina
Imperium światła w reżyserii nagrodzonego Oscarem® Sama Mendesa to mocna i przejmująca opowieść o więziach międzyludzkich oraz magii kina osadzona w realiach nadmorskiego miasteczka w Anglii z początku lat 80-tych XX wieku. Mocną stroną filmu jest gwiazdorska obsada, na czele z laureatką Oscara® Olivią Colman (Faworyta, Córka), laureatem BAFT-y Michealem Wardem (Blue Story, Top Boy) oraz zdobywcą Oscara® Colinem Firthem (Jak zostać królem, Samotny mężczyzna). Jest to również kolejna produkcja, przy której Mendes współpracuje z nagrodzonym Oscarem® autorem zdjęć Rogerem Deakinsem (1917, Skyfall).

Pokaz w ramach Nocy Kin Studyjnych 20. kwietnia. Wejściówki do odebrania w kasie kina
Autotematyczna opowieść o utracie przyjaciela i wielkiego aktora. W tym bardzo osobistym filmie, do którego Andrzej Wajda po raz pierwszy samodzielnie napisał scenariusz, reżyser snuje refleksję nad fenomenem Zbigniewa Cybulskiego, portretuje rodzime środowisko filmowe oraz – jedyny raz w tak bezpośredni sposób – mówi o samym sobie. W alter ego Wajdy wcielił się Andrzej Łapicki, a pozostali aktorzy nasycają swoje postaci własnymi doświadczeniami i cechami charakterów. Dzięki temu Wszystko na sprzedaż staje się intymną odpowiedzią na słowa, które o Wajdzie miał powiedzieć niedługo przed śmiercią Zbigniew Cybulski: „Powiedzcie mu, że jeszcze za mną zatęskni”.

Seans plenerowy. W przypadku złej pogody seans zostanie przeniesiony do Sali przy kinie Paradox na Leżakach.

Pokaz w ramach ARS LATRANS Festival: Noir

Czarny węgiel, kruchy lód to błyskotliwy, nastrojowy kryminał, nawiązujący do klasyków kina noir (reżyser wspomina o inspiracji „Sokołem maltańskim” i „Trzecim człowiekiem”) i przewrotnych gangsterskich filmów z Hong Kongu. W kilkunastu fabrykach, rozproszonych po całej prowincji, w transporcie węgla odnalezione zostają fragmenty ludzkiego ciała. Policja podejrzewa pracowników firmy przewozowej. Przy próbie aresztowania padają strzały – oprócz podejrzanych ginie dwójka policjantów. Prowadzący akcję Zhang Zili (nagrodzony aktorskim Niedźwiedziem Liao Fan) zostaje odsunięty od obowiązków. Pięć lat później, pogrążony w nałogu alkoholowym, trafia przypadkiem na dawnego współpracownika. Okazuje się, że w sprawie pojawiło się kilka nowych tropów, prowadzących do jednej kobiety – prześladowanej, a może chronionej przez tajemniczego mordercę.

Festiwalowy Pokaz Animacji jest wyjątkową szansą, by zobaczyć filmy z Pracowni Filmu Animowanego ASP w Krakowie na dużym kinowym ekranie. 9 prac, 9 osób autorskich, 9 spojrzeń. Każda animacja to osobna historia, która w swojej narracji, stylu, tematyce i/lub symbolice czerpie z bogatej tradycji kina noir. Daria Godyń jest kuratorką tej wyjątkowej godzinnej selekcji, która wpisuje się w temat przewodni tegorocznego ARS LATRANS Festivalu. Można spodziewać się napięcia, tajemniczości i mrocznej atmosfery.

PROGRAM:
Furia (Julia Siuda, 2021)
Corvine Orphans (Antoni Kuźniarz , 2021)
Daj spokój (Anna Waćkowska, 2020)
Punkt obserwacyjny (Aleksander Józefczak , 2019)
Ojezu (Betina Bożek, 2017)
Red Light Train (Alicja Kot , 2019)
Beautiful (Weronika Kuc, 2018)
Smell of the ground (Oliwia Rosa, 2023)
Detektyw (Mateusz Leśniak

1927 Радянська Україна. За наказом Сталіна в Харкові був побудований кооперативний будинок «Слово». У комфортних квартирах живуть найвидатніші українські письменники. Усі вони стали учасниками експерименту, спрямованого на виведення нового типу радянського письменника та тотальний контроль над творчим процесом з метою створення єдиного художнього методу соціалістичного реалізму.
Випадково в будинок «Слово» оселився молодий амбітний письменник Володимир Акімов. Хто він? Ніхто не знає. Але з цього приводу в будинку «Слово» починають відбуватися дивні події, про які стіни будинку досі мовчать.
Історія заснована на реальних подіях.

Charków, lata 30. ubiegłego wieku. Złote lata ukraińskiej sztuki. W nowym, luksusowym Domu "Słowo", zbudowanym specjalnie dla artystów, znajduje swoje miejsce młody, ambitny poeta Vladimir Akimov. Pochodzi z prowincji, pracuje jako korektor w prasie i nigdy nawet nie marzył, że zamieszka pod jednym dachem z uznanymi ukraińskimi pisarzami i artystami. Uważa swoją poezję za genialną, ale nikt nie traktuje poważnie jego wysiłków literackich, nie mówiąc już o okazjonalnych chichotach nad jego epigońskimi wierszami. Jednak los się do niego uśmiecha. Szef agencji wywiadu politycznego proponuje mu, aby został autorem napisanej wcześniej sztuki. Akimow zgadza się, podpisując notę o nieujawnianiu informacji. Poeta nie ma pojęcia, jaką cenę zapłaci za ten sukces. "Dom Słowo" to historia ukraińskiego pokolenia artystów prześladowanych przez system totalitarny - na tle jednego z największych ludobójstw XX wieku, Hołodomoru, który spowodował śmierć blisko 7 milionów ludzi.

Kino Jerzego Skolimowskiego, słusznie porównywane do dzieł francuskiej Nowej Fali, było w latach 60. w Polsce prawdziwym ewenementem. Począwszy od debiutanckiego "Rysopisu" (1964), bezkompromisowy reżyser tworzył filmy na pograniczu fabuły i eseju, hermetyczne i głęboko osobiste. Najbardziej wyrazistym śladem autorskim jest we wczesnym kinie Skolimowskiego główny bohater, Andrzej Leszczyc, trzykrotnie zagrany przez samego twórcę. Leszczyc to młody mężczyzna, który nie wie co robić w życiu, ponieważ polska rzeczywistość ma mu niewiele do zaoferowania. "Ręce do góry" zamykają tetralogię o Leszczycu i są dobrym podsumowaniem cyklu. Tym razem reżyser nie skupia się jednak wyłącznie na swoim alter ego, ale na pewnej zbiorowości i tworzy gorzki portret pokolenia trzydziestolatków.
"Ręce do góry" zaczynają się od zjazdu absolwentów szkoły medycznej, który jest dobrą okazją do życiowych podsumowań. W pierwszej scenie widzimy jak Leszczyc (Jerzy Skolimowski) czyta zebranym oskarżycielski list, napisany rzekomo przez nieobecnego kolegę. Obrażeni pamfletem lekarze postanawiają odwiedzić autora i wsiadają do pociągu towarowego (jak mówi strażnikowi Andrzej: "dla tych bydlaków to w sam raz").