Niewielkim szpitalem wstrząsa skandalik: światło dzienne ujrzała klisza rentgenowska, na której widnieje niezbity dowód, że jakaś para w laboratorium bawiła się w doktora. Do winy poczuwa się pielęgniarka Yoon-young i jej chłopak, który potrafi kreślić tuszem kosmiczne tatuaże. Tymczasem prawie wszyscy pracownicy biorą urlop zdrowotny – czyżby także mieli coś na sumieniu? Co mają z tym wspólnego pojawiające się nagle na ulicach Seulu głębokie kratery? I co na ten temat sądzi gadający sum?

Debiut koreańskiej reżyserki to epizodyczny, operujący absurdalnym humorem esej o szczerości, zaufaniu i druzgoczących nieporozumieniach. Każdy kadr jest cukierkiem, a błyskotliwy montaż wciąga widza w grę zaskakujących wizualnych skojarzeń. Lekkość formy podszyta jest jednak dyskretną melancholią, a w lakonicznych wymianach zdań między bohaterami kryje się coś więcej niż zgrabna anegdota. Przepastne dziury w chodnikach wydają się sprawiać mieszkańcom miasta mniej problemów niż wyrwy w międzyludzkich relacjach.

Sukces filmu "Parasite" potwierdził doskonałą kondycję południowokoreańskiego kina. "Maggie" jest dowodem, że także młode pokolenie twórców doskonale potrafi łączyć wrażliwość społeczną z niekonwencjonalnymi scenariuszami i błyskotliwą wizualną formą, portretując rzeczywistość koreańskich millenialsów w zaskakujący sposób.

W pogoni za amerykańskim snem Jakob Yi (Steven Yeun) przeprowadza swoją rodzinę z Kalifornii do sielskiego Arkansas. Jego marzeniem jest stworzyć własną farmę, której plony mogłyby zaopatrywać okolicznych koreańskich sklepikarzy. Pozostali członkowie rodziny nie są zadowoleni z przenosin, zwłaszcza, gdy okazuje się, że ich nowy dom ma… kółka i jest tak wątły, że może sobie nie poradzić z nawiedzającymi okolicę tornadami.
Jakby tego było mało, do rodziny dołącza nieco szelmowska babcia z Korei. Choć nie pachnie tak jak powinna, a jej metody wychowawcze są dość dziwaczne, na przekór wszystkiemu, nawiązuje nić porozumienia z 6-letnim niesfornym Davidem, a pozostałych członków rodziny uczy, jak tworzyć nową więź z Ameryką, pielęgnując równocześnie własną tradycję.
Zaskakująca i zawadiacka, a jednocześnie pełna czułości, uniwersalna opowieść o delikatnej sztuce zapuszczania nowych korzeni, która wymaga czasu, cierpliwości i pokory, trafnie nawiązująca do wytrzymałego koreańskiego zioła minari, które wyrośnie wszędzie, gdzie się je posadzi.

Czy wesele po odwołanym ślubie to przepis na katastrofę? Owszem. I to jaką! Dwie rodziny różni wszystko – pochodzenie, status, zawartość portfela, gust. Rodzice pana młodego (Maja Ostaszewska i Marcin Dorociński) i panny młodej (Izabela Kuna i Adam Woronowicz) początkowo są w szoku. Co takiego się stało? Kto zawinił? Co z weselem? Czy witać gości? Grać muzykę? Polewać wódkę? Kto pokroi tort? Od słowa do słowa uprzejme uśmiechy zamieniają się w publiczne pranie brudów. Aż wreszcie wybucha prawdziwa bomba… A tymczasem, wesele rozkręca się w szaloną imprezę. I nikomu nie przeszkadza brak młodej pary.

Is the wedding party a sure-fire disaster if the wedding is cancelled? Certainly. And what a disaster it is! Everything sets the two families apart – their background, status, wealth and taste. Initially, the parents of the groom (Maja Ostaszewska and Marcin Dorociński) and the bride (Izabela Kuna and Adam Woronowicz) are simply shocked. What happened? Who is responsible for this? What about the wedding party? Should we welcome the guests? Let the music play? Pour drinks? Who will cut the cake? From one word to the next, pleasant smiles turn into a nasty public quarrel. That’s when the real shocker comes… In the meantime, the wedding party grows really wild. And no one seems to be missing the bride and groom.

To był szok, który nauczył nas, że świat może wywrócić się do góry nogami w ciągu jednej chwili. Życie jest kruche. System jest kruchy. To poczucie stale mi towarzyszy. – mówi Jasmila Žbanić, reżyserka nominowanej do Oscara, pokazywanej w Konkursie Festiwalu w Wenecji „Aidy”. Podobnie jak w głośnej, nagrodzonej przed laty Złotym Niedźwiedziem na Berlinale „Grbavicy”, również i w swoim najnowszym filmie Žbanić podejmuje temat wojny w byłej Jugosławii. A dokładnie masakry w Srebrenicy, gdzie ponad 8 tysięcy bośniackich muzułmanów, mężczyzn i chłopców, zostało zamordowanych przez Serbów na oczach żołnierzy międzynarodowych sił pokojowych.

Ale ta wojna jest inna, bo widziana oczami kobiet: reżyserki i jej tytułowej bohaterki, tłumaczki, desperacko próbującej nazwać i powstrzymać wydarzenia, których grozy nikt nie chce przyjąć do wiadomości. Aida (warta wszystkich nagród, wybitna kreacja Jasny Đuričić) pracuje w bazie ONZ, wokół której gromadzą się tysiące cywilów. Szukając w tłumie męża i synów, wierzy, że uda jej się kogoś przekonać, komuś wytłumaczyć, wybłagać jeden podpis, wynegocjować życie. Ta wstrząsająca, chwytająca za gardło, do głębi poruszająca opowieść o samotności ofiary zbiera rewelacyjne recenzje i rozpala emocje widzów. Opowieść Žbanić ma tak ogromną siłę również dlatego, że okazuje się do szpiku kości współczesna.

Jong-soo żyje z dorywczych prac w położonym niedaleko Koreańskiej Strefy Zdemilitaryzowanej miasteczku Paju. Pewnego dnia spotyka Hae-mi, dawną koleżankę z klasy. Idą na drinka, gdzie Hae-mi wyznaje, że lubiła Jong-soo, kiedy była młodsza, ale zawsze ją ignorował.
Dziewczyna opowiada koledze o bliskich planach podróży do Afryki i prosi go o karmienie kota, kiedy jej nie będzie. Następnego dnia para spotyka się w mieszkaniu Hae-mi, co kończy się namiętnym seksem. Niedługo potem Hae-mi wyjeżdża, zaś zakochanemu Jong-soo pozostaje snucie planów o wspólnej przyszłości.
Scenariusz jest luźną adaptacją opowiadania "Spalenie stodoły" Harukiego Murakamiego.

Na wypranym z kolorów tybetańskim płaskowyżu Kekexili, najwyższym i największym na świecie, trudno o żywą duszę. Nikogo na swojej drodze nie spodziewa się z pewnością Jinpa, kierowca ciężarówki o aparycji wiecznego hipisa, samotnie pokonujący surowy krajobraz przy dźwiękach „O sole mio” wydobywających się z zajechanej kasety magnetofonowej. Hipnotyczną podróż przerwie mu jednak spotkanie z małomównym piechurem, który przemierza pustkowie w poszukiwaniu zemsty.
Alegoryczna, precyzyjnie skomponowana historia, w której milczenie jest gęste, a każdy kadr hipnotyzuje drapieżnym pięknem, wielu krytykom nasunęła skojarzenia z kinem Jima Jarmuscha. Wyprodukowany przez Wong Kar-waia „Jinpa” jest kolejnym autorskim tryumfem Tybetańczyka Pemy Tsedena, którego filmy zdobyły szereg wyróżnień na światowych festiwalach. Reżyser jest pierwszym twórcą, któremu udało się oficjalnie realizować filmy w ojczystym regionie z udziałem lokalnych aktorów i w rodzimym dialekcie. Pokazuje Tybet współczesny: trudne warunki życia i pełne mocy tradycje, którymi podszyte są najzwyklejsze czynności. „Jinpa” to nasycona kojącą melancholią i łagodnym humorem medytacja na temat ludzkiego losu, życia i śmierci, łącząca w sobie buddyjską filozofię z elementami kina drogi i przewrotnego westernu.

Raksha mieszka w małej indyjskiej wiosce. Pobliski las kryje w sobie wiele roślin i ziół, dzięki którym babcia Rakshy niesie pomoc wszystkim w potrzebie. Niestety – interesują się nim również ludzie, którzy na nielegalnej wycince drzew chcą zarobić fortunę. Poruszona pięknem i potęgą przyrody, Raksha zrobi wszystko, by chronić środowisko, inspirując do działania pozostałe dzieci.

Dla dwunastoletniej Jackie amsterdamskie Rijksmuseum to drugi dom. Dzieli go z najbardziej znanymi dziełami flamandzkiego malarstwa – okazuje się, że całkiem dosłownie. Pewnej nocy tajemnicza Oopjen wychodzi z XVII-wiecznego portretu autorstwa Rembrandta i prosi dziewczynę o pomoc. Jackie, która nie ma wielu przyjaciół, znajduje w niej towarzyszkę niezapomnianych przygód.

Życie Uny staje na głowie, gdy pewnego wieczora jej dziadek zostaje porwany przez kosmitów. Szukając pomocy, schodzi do piwnicy domu, gdzie dokonuje niesamowitego odkrycia o swojej własnej rodzinie. Dziewczyna ma zaledwie 24 godziny, żeby odnaleźć i uratować dziadka. Na szczęście ma do dyspozycji jego niezwykłe wynalazki i pomoc małego zrzędliwego robota, którego nazwie Dodo.

Filipińskie miasto Liliw organizuje konkurs na buty warte ich legendarnej księżniczki. Chuck, który razem z ojcem pracuje w zakładzie szewskim, jest zdeterminowany, by wygrać. Korzystając z niecodziennego zrządzenia losu, na swoją modelkę wybiera Ashley – dziewczynę o wyjątkowych stopach. To dla niej stworzy parę idealnych butów. On sam wydaje się też być idealną parą dla Ashley.

Marzeniem Antona jest podbić świat tańca ulicznego razem ze swoją ekipą. Plany krzyżuje mu wypadek, w wyniku którego traci słuch. Początkowo jest przekonany, że nie da się tańczyć, gdy nie słyszy się muzyki. Wtedy trafia do szkoły dla niedosłyszących dzieci, które przekonują go, by mimo przeciwności spróbował nauczyć je tańczyć. Dzięki nim odnajduje z powrotem swoją pasję.