Nieprzewidywalna, rozpędzona, stale zmieniająca gatunkowe przebrania „La Gomera” kluczy i myli scenariuszowe tropy, niczym wyjątkowo sprytny zbieg. Kryminalna komedia w reżyserii Corneliu Porumboiu zaskakuje pomysłowością, bawi absurdalnym humorem, a przede wszystkim dowodzi, że każdy, kto traktuje siebie śmiertelnie poważnie, jest po prostu śmieszny.

Mistrz rumuńskiej Nowej Fali zabiera nas więc na wakacje od powagi, i to nie byle gdzie, bo na Gomerę, jedną z Wysp Kanaryjskich. To tu przypływa skorumpowany, ponury gliniarz z Bukaresztu (Vlad Ivanov), by nauczyć się sekretnego lokalnego języka gwizdów, el silbo. Dzięki niemu Cristi może dogadywać się z mafią i planować porwanie, gwiżdżąc na policyjne podsłuchy. Nauczycielami Rumuna zostają tutejszy gangster i tajemnicza, ciemnowłosa femme fatale (Catrinel Marlon), której nie mogło zabraknąć w opowieści mistrzowsko doprawiającej mieszankę kryminału, komedii, heist movie i westernu garścią błyskotliwych nawiązań do filmów noir. Zresztą to właśnie kobiety pociągają za sznurki tej nietypowej opowieści o policjantach i złodziejach.

„La Gomera” sprytnie buduje komedię o cynicznym policjancie uwikłanym w podwójną (czy tylko?) grę, używając do tego licznych nawiązań. A przy tym kojarzący się z serią „Ocean’s”, brawurowo żonglujący cytatami z arcydzieł Hitchcocka, Hawksa i Forda; odsyłający do „Gildy” z Ritą Hayworth, ale i słynnych obrazów Edwarda Hoppera; film Porumboiu jest pochwałą własnego języka. Takiego, którym można opowiadać o świecie bez uciekania się do klisz, i w którym humor obnaża dętą powagę wszelkich struktur i instytucji – czy będzie to przywiązana do rytuałów mafia, uzależniona od biurokracji policja, czy ślepo powielające gatunkowe przykazania Hollywood.

Ten eksperyment to jazda bez trzymanki! Na rauszu opowiada historię grupy przyjaciół, nauczycieli szkoły średniej, zainspirowanych teorią, że skromna dawka czegoś mocniejszego pozwala otworzyć się na świat i lepiej w nim funkcjonować.
Nie przewidują jednak skutków, jakie pociągnie za sobą długotrwałe utrzymywanie stałego poziomu alkoholu we krwi – przez cały dzień, również w pracy…

W pogoni za amerykańskim snem Jakob Yi (Steven Yeun) przeprowadza swoją rodzinę z Kalifornii do sielskiego Arkansas. Jego marzeniem jest stworzyć własną farmę, której plony mogłyby zaopatrywać okolicznych koreańskich sklepikarzy. Pozostali członkowie rodziny nie są zadowoleni z przenosin, zwłaszcza, gdy okazuje się, że ich nowy dom ma… kółka i jest tak wątły, że może sobie nie poradzić z nawiedzającymi okolicę tornadami.
Jakby tego było mało, do rodziny dołącza nieco szelmowska babcia z Korei. Choć nie pachnie tak jak powinna, a jej metody wychowawcze są dość dziwaczne, na przekór wszystkiemu, nawiązuje nić porozumienia z 6-letnim niesfornym Davidem, a pozostałych członków rodziny uczy, jak tworzyć nową więź z Ameryką, pielęgnując równocześnie własną tradycję.
Zaskakująca i zawadiacka, a jednocześnie pełna czułości, uniwersalna opowieść o delikatnej sztuce zapuszczania nowych korzeni, która wymaga czasu, cierpliwości i pokory, trafnie nawiązująca do wytrzymałego koreańskiego zioła minari, które wyrośnie wszędzie, gdzie się je posadzi.

To nieuniknione w życiu, ale w każdej relacji między rodzicem a dzieckiem, przychodzi taki czas
że dziecko staje się opiekunem, a rodzic jest zależny od pomocy. Film koncentruje się na relacji Ojciec-Córka. Ten wspaniale zrealizowany dramat połączył zdobywców Oscara Anthony'ego Hopkinsa i Olivię Colman.

W roli reżysera debiutuje wielokrotnie nagradzany francuski dramaturg Florian Zeller, który scenariusz do filmu napisał wspólnie ze swoim wieloletnim współpracownikiem i tłumaczem-Christopherem Hamptonem. Florian kieruje olśniewającą obsadą, na czele której stoi Anthony Hopkins i Olivia Colman. Florian Zeller, który przeniósł się do kina ze świata teatru, jest przyzwyczajony do budowania relacji z publicznością, który po francusku brzmi „ludique” – czyli „figlarny”. W „Ojcu” doświadczamy świata Anthony'ego, gdy jego demencja powoduje stopniowy upadek jego codzienności. To nie jest tylko film o demencji - tak mówi reżyser, publiczność powinna czuć się tak, jakby „przedzierała się po omacku przez labirynt”. Pomimo tak trudnego tematu film pokazuje empatię, chwilami śmiech, a nawet poczucie radości. Celebruje nierozerwalną więź między rodzicem a dzieckiem.

Każdego dnia w RPA znikają dzieci. Uciekają z domów, są z nich wyrzucane lub uprowadzane, a
potem zostają niebezpiecznymi przestępcami, zmusza się je do prostytucji lub padają ofiarą
mordów rytualnych. Misją mężczyzny o imieniu Jerry jest ich odnajdywanie. W „Spacerze z
Aniołami” towarzyszymy mu w poszukiwaniach dziewczynki porwanej w Soweto. Duchy
przodków mówią, że dziecko żyje, ale ostrzegają, że odnalezienie go może spowodować śmierć
jego matki. Poszukiwania podjęte przezJerry'ego przywołują bolesne wspomnienia. Będąc jeszcze
dzieckiem, żył na ulicy, skąd zrekrutowano go w szeregi zbrojnego ramienia Afrykańskiego
Kongresu Narodowego, w którym walczył z reżimem apartheidu. Zabliźnione rany krwawią na
nowo, a konfrontacja z przeszłością ujawnia prawdziwą duszę Jerry'ego.

Dziki Zachód, amerykański sen, nieprawdopodobna przyjaźń i… pieczenie ciastek w najbardziej czarującym filmie, jaki zobaczycie po powrocie do kin! „Pierwsza krowa” od studia A24 to hit światowych festiwali, zdobywca ponad 150 wyróżnień, nagród i nominacji.

„Kucharz Otis Figowitz zwany „Cookie" (John Magaro) przemierza kraj w towarzystwie wędrownych traperów. Po drodze zaprzyjaźnia się ze spotkanym w nietypowych okolicznościach chińskim imigrantem Kingiem Lu (Orion Lee). „Cookie" ma w ręku fach, Lu ma smykałkę do interesów, panowie dodają więc dwa do dwóch i postanawiają zarobić trochę grosza, handlując wypiekami. Sęk w tym, że potrzebują mleka, a w okolicy jest tylko jedna krowa. Plan początkujących biznesmenów już u podstaw zakłada więc rozbój".
Jakub Popielecki, Filmweb

Największe wzruszenie tego roku! Przepiękna historia miłosna ze zdobywcą Oscara Colinem Firthem i nominowanym do Oscara Stanleyem Tuccim w rolach głównych.

Sam i Tusker są razem od ponad 20 lat i kochają się bezgranicznie. Kiedy okazuje się, że niedługo mogą zostać rozdzieleni przez chorobę Tuskera, wyruszają w długą podróż i cieszą się z każdej spędzonej wspólnie chwili. Z każdym kolejnym dniem odkrywają jednak, że podchodzą zupełnie inaczej do tego, co jeszcze przed nimi, a ich związek zostaje wystawiony na najtrudniejszą próbę.

Kolejny horrorowy triumf od studia A24 („Midsommar. W biały dzień”, „Dziedzictwo. Hereditary” i „To przychodzi po zmroku”) w diabelnie wizjonerskiej opowieści o opętaniu i zbawieniu.

Maud jest młodą dziewczyną, która przyjeżdża do luksusowej posiadłości Amandy – byłej tancerki, która w ostatnich miesiącach życia korzysta z niego bez skrupułów. Dziewczyna przekonana o swojej ważniejszej misji, niż tylko opieka nad konającą Amandą, postanawia ocalić jej grzeszną duszę, co wkrótce zamienia się w niebezpieczną obsesję...