Wybitna adaptacja opowiadania Stephena Kinga, nominowana do siedmiu nagród Akademii Filmowej®. Skazany na dożywocie Red (Morgan Freeman) doskonale zna więzienie Shawshank. Nowy więzień Andy (Tim Robbins) przynosi nadzieję i odmianę wszystkim więźniom.

Jesteście gotowi na prawdziwą magię? Zapraszamy do szkoły, której uczniowie zaprzyjaźniają się z zaczarowanymi zwierzętami! Zagadka, przyjaźń i gadający lis już od pierwszego dnia czekają na nową uczennicę Idę. Co wyniknie z tego nietypowego połączenia?

Ida nie może odnaleźć się w nowej klasie. Jej wychowawczyni wie jednak jak sprawić, żeby „ta nowa” poczuła się lepiej w szkolnej ławce. Pomoże w tym nowy przyjaciel Benni oraz… odrobina magii. Ida zaprzyjaźnia się z mówiącym lisem, a kompanem nieśmiałego Benniego staje się leciwa żółwica. Zwierzęta są obdarzone niezwykłymi zdolnościami: mówią ludzkim głosem, wykonują sztuczki i są chętne do zabawy! Tymczasem na szkolnych korytarzach zaczyna dochodzić do tajemniczych kradzieży. Znakiem charakterystycznym ich sprawcy jest duży, żółty uśmiech. Ida, wraz z nowymi kolegami, próbuje ustalić, kim jest złodziej. Bez przyjaciół – także tych zwierzęcych – nie rozwiązałaby zagadki, a ustalenie winnego w pojedynkę byłoby czarną magią! Czy nowa przyjaźń przetrwa tę niełatwą próbę?

Kipiąca energią, zabawna i wzruszająca opowieść o relacji ojca i córki, która otrzymała Nagrodę Główną w konkursie międzynarodowym w Sundance. Chociaż Georgie ma dopiero 12 lat, potrafi poradzić sobie w każdych warunkach. Po śmierci matki postanowiła udawać, że mieszka z wujkiem. Zarabia na życie, kradnąc rowery z najbliższym kumplem – Alim. Mieszkając na przedmieściach Londynu, nikomu nie może w pełni zaufać. Kiedy nagle pojawia się w jej życiu ojciec, Jason, Georgie nie wita go z otwartymi ramionami. Powoli zaczynają oswajać się ze swoją obecnością i zbliżać, co z humorem ogrywa aktorski duet Loli Campbell i Harrisa Dickinsona (gwiazdy „W trójkącie” Rubena Ostlunda). W efekcie otrzymujemy szaloną historię przyjaciół, którzy przy okazji stają się rodziną.

Na ekranie od 22. września

Młoda, zamknięta w sobie Cáit wprowadza się do swoich krewnych na wsi, gdzie po raz pierwszy doświadcza bliskości, która zmienia jej spojrzenie na świat.
„Cicha dziewczyna” to opowieść o 9-letniej Cáit, która mieszka w wielodzietnej, ubogiej rodzinie. Po tym jak jej matka kolejny raz zachodzi w ciążę, dziewczynka trafia do swoich krewnych na wsi. Dotąd zamknięta, nieco przygaszona Cáit zaczyna otwierać się na świat i zgłębiać tajemnice nowego domu. Nagrodzony na Berlinale film w niezwykły sposób kreuje atmosferę, znakomicie operuje niedopowiedzeniem i hipnotyzuje pracą kamery. Jest to ciepła, przejmująca opowieść o nieoczywistych, budujących się więzach między dzieckiem i dorosłymi, a także o niewinności dzieciństwa.

Na ekranie od 22 września

„Zielona Granica” to opowieść o tym, że każdy z nas może nieoczekiwanie znaleźć się w sytuacji granicznej i zostać zmuszony dokonywać wyborów pomiędzy dobrem a złem. Najnowsze dzieło reżyserki głośnych obrazów: „W ciemności”, „Europa, Europa”, „Pokot” i nagrodzonego Złotymi Lwami filmu „Obywatel Jones” uświadamia nam, że dyskusja o wyborach moralnych nie jest domeną akademickich sal, lecz dzieje się tu i teraz, we współczesnej Polsce.

To opowieść fikcja, ale scenariusz filmu powstał na podstawie prawdziwych wydarzeń, które dzieją się tuż obok nas. Przygotowania do filmu objęły setki godzin analiz dokumentów, wywiadów z uchodźcami, strażnikami granicznymi, mieszkańcami pogranicza, aktywistami i ekspertami. Przejmująco aktualna „Zielona granica” to kino zaangażowane w istotny temat. Kino, które otwiera oczy, trafia prosto w serce i nikogo nie pozostawia obojętnym. W filmie przeplatają się trzy perspektywy – uchodźców, polskich aktywistów i strażników granicznych. „Zielona granica” jest opowieścią o ludziach. O ludziach postawionych w sytuacjach granicznych.

Fascynujący i jednocześnie wzbudzający wiele pytań świat dziecięcego kartingu. Ten szerzej nieznany sport ekstremalny rządzi się takimi samymi zasadami jak zawody dorosłych – liczą się rywalizacja, miejsce na podium i regularne treningi. Nie wszystkie dzieci są gotowe na takie poświęcenie. Mateusz uprawia karting już od kilku lat, ale wciąż nie spełnia oczekiwań i ambicji rodziców. Zosia ma talent i wspierającego ojca, ale jego kłopoty z prawem mogą zaważyć na dalszej karierze córki. To opowieść nie tylko o sportowych emocjach, ale przede wszystkim o relacjach rodzinnych.

The world of kid karting is fascinating and at the same time raises many questions. This little-known extreme sport is governed by the same rules as competitions for adults – what matters is rivalry, a place on the podium and regular training. Not all children are ready for such a sacrifice. Mateusz has been practicing karting for a few years but he still does not meet the expectations and ambitions of his parents. Zosia has a talent and a supportive father but his problems with the law may hamper her further career. The film is not just a story about emotions in sports but, above all, about family relations.

Pina Bausch to jedna z najważniejszych choreografek i artystek tańca nowoczesnego. Film składa hołd jej unikalnej sztuce, dokumentując tancerzy, którzy na nowo odkrywają i interpretują jej styl. Dwa zespoły, dwa kontynenty, dwa taneczne światy: Semperoper Ballet Company w Dreźnie i École des Sables w rybackiej wiosce niedaleko Dakaru. Pierwsi pracują nad choreografią Bausch do „Ifigenii w Taurydzie”, drudzy nad jej układem tanecznym do „Święta wiosny”. Pod opieką członków jej zespołu próbują zrozumieć styl Bausch i przefiltrować go przez własne ciała i doświadczenie. Pina jest jednak trudna do skopiowania i wymaga osobistego stosunku, a przede wszystkim otwarcia się na ograniczenia. Gloria Ugwarelojo Biachi z Nigerii za pomocą tańca walczy o równouprawnienie, Julian Amir Lacey z USA walczy z homofobią, a Sanguen Lee z Korei Południowej tańczy, mimo że uważano go za zbyt wysokiego jak na tancerza. Film pokazuje zaskakującą metamorfozę: młodzi tancerze odkrywają na nowo choreografię Piny, równocześnie sami ulegając zmianie. Reżyser Florian Heinzen-Ziob podkreśla uniwersalną siłę tańca Piny Bausch, w którym spotykają się przeszłe i współczesne historie. Ponadto udowadnia ponadczasową spuściznę jednej z najbardziej wpływowych tancerek na świecie.